سه شنبه ۷ آبانماه ۱۳۸۱
تعطیلی سایت و نشریه
ما نشريه مون رو بستن (خيلی ساده! يه نفر از بالا زنگ زد و گفت ديگه درش نيارين!!!) سر همين فضيه من هم ديگه دسترسی چندانی به اينترنت ندارم. از اون خالبتر اينکه کامپيوترهای دانشکده (که الان تقريبا تنها منبع اينترنت من به شمار می رن) هيچکدوم قابليت فارسی نوشتن ندارن و تازه سه چهارمشون هم اصلا يونيکد رو پوشش نمی دن!!! يعنی باهاشون حتی نمی شه خوند. به خدا نمی دونم چی کار کنم :( الان هم دارم توی يه نظرخواهی می نويسم تا ببينم می تونم Copy-Paste کنم يا نه! اگه بشه که خوبه. جالبه که کامپيوترهايی که به اينترنت وصلن Word هم ندارن. از تمام منوهاشون هم فونتهای عربی حذف شده. حدس می زنم قضيه به خاطر اين سايته که اوايل امسال غوغايی به راه انداخت و آمار بچه ها رو پخش کرد. کميته انضباطی هم بدجوری دنبال اين بود که ببينه کيا اين کار رو کردن. ولی نه اونا فهميدن و نه بچه ها! از هفته دوم تير هم که کارشون رو تعطيل کردن. حيف شد. جای خوبی بود که جو دانشکده رو می تونست بشکونه و توش می تونستيم وسط آمار دادنها به چن تا از استادا لااقل فحش بديم. در هر حال خدا بيامرزه مرحوم نشريه رو که به من اينترنت نامحدود و توانايی خوندن و نوشتن فارسی رو می داد. اون مطلب قبلی رو هم بهتره که ديليت کنم. با اون همه نظری که داده بودين معلوم بود که چقدر حرفای من زشت و ناپسند بوده
به اميد اينترنت نامحدود و فارسي!!!